Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

domus hostilis

  • 1 hostilis

    hostīlis, e (hostis), I) zum Feinde gehörig, feindlich, des Feindes, der Feinde, Feindes-, a) übh.: terra, Cic.: ripa, Vell.: naves, Hor.: domus (Ggstz. pacata), Liv.: expugnatio, Cic.: exercitus, Vell.: cadavera, Sall.: metus, vor den Feinden, Sall. – neutr. pl. subst., qui medius inter pacata et hostilia fluit (zwischen Freundes u. Feindes Land), Danubius ac Rhenus, Sen nat. qu. 6, 7, 1. – b) als t. t. der Haruspizin, pars, der Teil der Leber und anderer Eingeweide, der eine Beziehung zum Feinde hat (s. familiāris), Lucan. 1, 621. – II) feindlich = feindselig, manus, Plaut.: odium, Cic.: hostilem in modum, Cic.: hostile quid, etwas Feindseliges, eine Feindseligkeit, Sall.: adversus suos hostilis, Sen.: m. Dat., cuius (Hannibalis) non vigiliae tantum sed etiam ipsa quies hostilis imperio nostro fuit, Val. Max. 1, 7. ext. 1. – neutr. pl. subst., hostīlia, ium, n., Feindseligkeiten, facere, Sall.: audere, Liv.

    lateinisch-deutsches > hostilis

  • 2 hostilis

    hostīlis, e (hostis), I) zum Feinde gehörig, feindlich, des Feindes, der Feinde, Feindes-, a) übh.: terra, Cic.: ripa, Vell.: naves, Hor.: domus (Ggstz. pacata), Liv.: expugnatio, Cic.: exercitus, Vell.: cadavera, Sall.: metus, vor den Feinden, Sall. – neutr. pl. subst., qui medius inter pacata et hostilia fluit (zwischen Freundes u. Feindes Land), Danubius ac Rhenus, Sen nat. qu. 6, 7, 1. – b) als t. t. der Haruspizin, pars, der Teil der Leber und anderer Eingeweide, der eine Beziehung zum Feinde hat (s. familiaris), Lucan. 1, 621. – II) feindlich = feindselig, manus, Plaut.: odium, Cic.: hostilem in modum, Cic.: hostile quid, etwas Feindseliges, eine Feindseligkeit, Sall.: adversus suos hostilis, Sen.: m. Dat., cuius (Hannibalis) non vigiliae tantum sed etiam ipsa quies hostilis imperio nostro fuit, Val. Max. 1, 7. ext. 1. – neutr. pl. subst., hostīlia, ium, n., Feindseligkeiten, facere, Sall.: audere, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hostilis

  • 3 hostilis

    hostīlis, e, adj. [hostis].
    I.
    Of or belonging to an enemy, hostile.
    A.
    In gen. (class.):

    amator simili'st oppidi hostilis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 68:

    terra,

    Cic. Inv. 1, 55, 108:

    manus,

    id. Tusc. 1, 35, 85:

    naves,

    Hor. Epod. 9, 19:

    domus,

    id. ib. 5, 53:

    aratrum,

    id. C. 1, 16, 21:

    manus,

    Plaut. Capt. 2, 2, 61:

    cadavera,

    Sall. C. 61, 8:

    vis,

    Plaut. Capt. 2, 2, 52:

    condictiones pactionesque (with bellicae),

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    minae,

    Tac. A. 13, 57:

    metus,

    of the enemy, Sall. J. 41, 2:

    spolia,

    Liv. 29, 35, 5; Suet. Ner. 38:

    terra,

    Liv. 44, 3, 8:

    clamor,

    id. 1, 29, 2:

    turmae,

    id. 9, 22, 9:

    murmur,

    Tac. H. 2, 42:

    audacia,

    id. A. 14, 23:

    solum,

    id. ib. 11, 16;

    11, 20: nationes,

    id. ib. 11, 23.—As subst.: hostīle, is, n., hostile country, the enemy's land or soil:

    prior Parthus apud Gaium in nostra ripa, posterior hic apud regem in hostili (sc. solo) epulatus est,

    Vell. 2, 101 fin.
    B.
    In partic., in divining:

    hostilis pars (opp. pars familiaris),

    the part of the entrails that related to the enemy, Luc. 1, 622.—
    II.
    That is usual with an enemy, hostile (class.):

    hominis hostilem in modum seditiosi imago,

    Cic. Rab. Perd. 9, 24; cf.:

    hostilem in modum vexare,

    id. Prov. Cons. 3, 5:

    in hunc hostili odio est,

    id. Clu. 5, 12:

    spiritus,

    Tac. H. 4, 57:

    ne quid ab se hostile timeret,

    Sall. J. 88, 5:

    caedem, fugam aliaque hostilia portendant,

    id. ib. 3, 2:

    legati retulerunt, omnia hostilia esse,

    Liv. 21, 16, 1:

    multa hostilia audere,

    Tac. H. 4, 15:

    facere,

    Sall. J. 107, 2:

    loqui,

    Tac. H. 2, 66:

    invicem coeptare,

    id. ib. 3, 70:

    induere adversus aliquem,

    id. A. 12, 40:

    apibus inimica est nebula: aranei quoque vel maxime hostiles,

    Plin. 11, 19, 21, § 65.—Hence, adv.: hostī-lĭter, like an enemy, in a hostile manner, hostilely:

    quid ille fecit hostiliter,

    Cic. Phil. 5, 9, 25; Sall. J. 20, 4; Liv. 2, 14, 2; 9, 38, 1; Tac. H. 2, 85; Suet. Caes. 54; Ov. M. 11, 372; 14, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > hostilis

  • 4 Feind [2]

    Feind, der, hostis (der, der offen feindselig handelt, bes. der Feind im Felde od. der offene F. des Vaterlandes, Ggstz. civis; auch steht der Sing. hostis ebenso kollektiv wie im Deutschen »der Feind« = die Feinde). – inimicus (der, der ungünstig u. feindselig gesinnt ist, der F. im Herzen und in Privatverhältnissen, Ggstz. amicus); verb. inimicus atque hostis; hostis et inimicus. – adversarius (der Widersacher u. Gegner, der sich widersetzt, sowohl im Kriege als vor Gericht etc.). – ein F. zur See, hostis maritimus, navalis. – Feindes Haus, domus hostilis (Ggstz. domus pacata): Feindes Land, Gebiet, s. feindlich. – es kommt jmd. als Feind, hostilis est alcis adventus: sich als F. benehmen, hostiliter facere: einen jmdm. zum F. machen, alqm hostem od. inimicum reddere alci: sich jmd. zum F. machen, alqm a se alienare; alqm sibi hostem, inimicum reddere, facere; inimicitias alcis suscipere: sie sind Feinde, sunt od. intercedunt inimicitiae inter eos: sie sind Feinde geworden, inimicitiae ortae sunt inter eos: der Mensch ist selbst sein größter Feind, nihil inimicius homini quam sibi ipse. – wer hatte mehr Feinde als C. Marius? quis plenior inimicorum fuit C. Mario?

    deutsch-lateinisches > Feind [2]

  • 5 pacatus

    pācātus, a, um, PAdi. (paco), im Zustande des Friedens befindlich, in Ruhe und Friede lebend, sich ruhig verhaltend, friedlich, ruhig od. noch in Frieden gelassen, noch unangefochten gelassen, a) eig.: civitas, Cic.: mare, Hor u. Ov.: ager (Gebiet) male pacatus, Cic.: domus, Freundes Haus (Ggstz. domus hostilis), Liv.: ne notā quidem ullā pacatus an hostis sit discerni ac iudicari potest, Cic.: quod insigne pacatorum (ein Zeichen friedlich Gesinnter) esse consuerat, Caes.: nequitia pac., Schlechtigkeit im Frieden, bei friedlichem Benehmen, Cic.: nec hospitale quidquam pacatumve satis prius auditum, quam Massiliam venere, die Stimme der Gastfreundschaft u. des Friedens, Liv.: pacatius ingressi iter, Sen.: pacatius arvum subeant, Ov.: provincia pacatissima, Cic.: pacatissima et quietissima pars, Caes.: pacatissimae gentes, Cic.: pacatissimae Syriae gazae, Cic. – m. Dat., huic pacatus esse, friedlich gegen diesen, Cic. Phil. 7, 24: numini eius pacatissimus, ganz gehorsam, Corp. inscr. Lat. 8, 995. – subst., pācātum, ī, n. u. Plur. pācāta, ōrum, n., α) friedliche Gegend, -Gegenden, Freundesland, sine commeatu vagi milites in pacato, in hostico errent, Liv.: ex pacatis praedas agere, Sall.: qui medius inter pacata et hostilia fluit, Danubius ac Rhenus, Sen. – β) Compar. m. Genet., pacatiora vitae, friedlichere, ruhigere Lebensverhältnisse, Amm. 26, 7, 1. – b) übtr.: illorum oratio pacatior (Ggstz. huius oratio pugnacior), Cic. Brut. 121: compositus et pacatus animus, Sen. contr. 2. praef. § 2: res hilaris ac pacata, ein Gegenstand von heiterem u. friedlichem Wesen (Ggstz. res distracta et operosa), Sen. ep. 66, 24: omnia divina scripta inter se pacata (einträchtig) consistunt, Augustin. serm. 1, 4.

    lateinisch-deutsches > pacatus

  • 6 pacatus

    pācātus, a, um, PAdi. (paco), im Zustande des Friedens befindlich, in Ruhe und Friede lebend, sich ruhig verhaltend, friedlich, ruhig od. noch in Frieden gelassen, noch unangefochten gelassen, a) eig.: civitas, Cic.: mare, Hor u. Ov.: ager (Gebiet) male pacatus, Cic.: domus, Freundes Haus (Ggstz. domus hostilis), Liv.: ne notā quidem ullā pacatus an hostis sit discerni ac iudicari potest, Cic.: quod insigne pacatorum (ein Zeichen friedlich Gesinnter) esse consuerat, Caes.: nequitia pac., Schlechtigkeit im Frieden, bei friedlichem Benehmen, Cic.: nec hospitale quidquam pacatumve satis prius auditum, quam Massiliam venere, die Stimme der Gastfreundschaft u. des Friedens, Liv.: pacatius ingressi iter, Sen.: pacatius arvum subeant, Ov.: provincia pacatissima, Cic.: pacatissima et quietissima pars, Caes.: pacatissimae gentes, Cic.: pacatissimae Syriae gazae, Cic. – m. Dat., huic pacatus esse, friedlich gegen diesen, Cic. Phil. 7, 24: numini eius pacatissimus, ganz gehorsam, Corp. inscr. Lat. 8, 995. – subst., pācātum, ī, n. u. Plur. pācāta, ōrum, n., α) friedliche Gegend, - Gegenden, Freundesland, sine commeatu vagi milites in pacato, in hostico errent, Liv.: ex pacatis praedas agere, Sall.: qui medius inter pacata et hostilia fluit, Danubius ac Rhenus, Sen. – β) Compar. m. Genet., pacatiora vitae, friedlichere, ruhigere Le-
    ————
    bensverhältnisse, Amm. 26, 7, 1. – b) übtr.: illorum oratio pacatior (Ggstz. huius oratio pugnacior), Cic. Brut. 121: compositus et pacatus animus, Sen. contr. 2. praef. § 2: res hilaris ac pacata, ein Gegenstand von heiterem u. friedlichem Wesen (Ggstz. res distracta et operosa), Sen. ep. 66, 24: omnia divina scripta inter se pacata (einträchtig) consistunt, Augustin. serm. 1, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pacatus

  • 7 hostile

    hostīlis, e, adj. [hostis].
    I.
    Of or belonging to an enemy, hostile.
    A.
    In gen. (class.):

    amator simili'st oppidi hostilis,

    Plaut. Truc. 1, 2, 68:

    terra,

    Cic. Inv. 1, 55, 108:

    manus,

    id. Tusc. 1, 35, 85:

    naves,

    Hor. Epod. 9, 19:

    domus,

    id. ib. 5, 53:

    aratrum,

    id. C. 1, 16, 21:

    manus,

    Plaut. Capt. 2, 2, 61:

    cadavera,

    Sall. C. 61, 8:

    vis,

    Plaut. Capt. 2, 2, 52:

    condictiones pactionesque (with bellicae),

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    minae,

    Tac. A. 13, 57:

    metus,

    of the enemy, Sall. J. 41, 2:

    spolia,

    Liv. 29, 35, 5; Suet. Ner. 38:

    terra,

    Liv. 44, 3, 8:

    clamor,

    id. 1, 29, 2:

    turmae,

    id. 9, 22, 9:

    murmur,

    Tac. H. 2, 42:

    audacia,

    id. A. 14, 23:

    solum,

    id. ib. 11, 16;

    11, 20: nationes,

    id. ib. 11, 23.—As subst.: hostīle, is, n., hostile country, the enemy's land or soil:

    prior Parthus apud Gaium in nostra ripa, posterior hic apud regem in hostili (sc. solo) epulatus est,

    Vell. 2, 101 fin.
    B.
    In partic., in divining:

    hostilis pars (opp. pars familiaris),

    the part of the entrails that related to the enemy, Luc. 1, 622.—
    II.
    That is usual with an enemy, hostile (class.):

    hominis hostilem in modum seditiosi imago,

    Cic. Rab. Perd. 9, 24; cf.:

    hostilem in modum vexare,

    id. Prov. Cons. 3, 5:

    in hunc hostili odio est,

    id. Clu. 5, 12:

    spiritus,

    Tac. H. 4, 57:

    ne quid ab se hostile timeret,

    Sall. J. 88, 5:

    caedem, fugam aliaque hostilia portendant,

    id. ib. 3, 2:

    legati retulerunt, omnia hostilia esse,

    Liv. 21, 16, 1:

    multa hostilia audere,

    Tac. H. 4, 15:

    facere,

    Sall. J. 107, 2:

    loqui,

    Tac. H. 2, 66:

    invicem coeptare,

    id. ib. 3, 70:

    induere adversus aliquem,

    id. A. 12, 40:

    apibus inimica est nebula: aranei quoque vel maxime hostiles,

    Plin. 11, 19, 21, § 65.—Hence, adv.: hostī-lĭter, like an enemy, in a hostile manner, hostilely:

    quid ille fecit hostiliter,

    Cic. Phil. 5, 9, 25; Sall. J. 20, 4; Liv. 2, 14, 2; 9, 38, 1; Tac. H. 2, 85; Suet. Caes. 54; Ov. M. 11, 372; 14, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > hostile

  • 8 Freund

    Freund, amicus (jeder, der uns wohlwill und in freundschaftlicher Beziehung zu uns steht [Ggstz. inimicus]; dann auch amicus alcis rei od. alci rei, ein Liebhaber von etw.). – sodalis (Gefährte, Kamerad, mit dem man viel umgeht). – necessarius (jeder, der in Umgang u. Verbindung mit uns steht, Anverwandter, Geschäftsfreund etc., s. »verwandt« die Synon.). – familiaris (näherer Bekannter, der gleichs. als ein Glied der Familie betrachtet wird, Hausfreund). – homo popularis (Landsmann, Ggstz. hostis, z.B. quae res indicabat populares esse). – hospes (Gastfreund). – studiosus, amator, amans alcis od. alcis rei (der seine Neigung jmdm. od. einer Sache zugewendet hat). – cultor alcis rei (ein Verehrer, großer Liebhaber von etwas, z.B. des kalten Bades, frigidae: der Natur, naturae). – consectator alcis rei (der einer Sache mit Leidenschaft nachhängt, großer Fr.). – diligens alcis rei (der es genau mit etw. nimmt, z.B. veritatis). – fautor alcis rei (ein eifriger Fr., Gönner). – patronus (Vertreter, z.B. otii et concordiae). – mein Freund! lieber od. bester Freund! (in der Anrede, bes. an einen gemeinen Mann), o bone! ein guter Fr., amicus bonus: mein guter Fr., bl. amicus meus: meine werten Freunde, amicissimi homines. – ein vertrauter, inniger Fr., amicus intimus: mein vertrauter, inniger Fr., amicissimus, familiarissimus meus. – wir sind alte Freunde, vetustate amicitiae cum eo coniunctus sum: cum eo mihi amicitia (familiaritas, necessitudo) vetus intercedit: wir sind die besten Freunde, nihil potest esse coniunctius, quam nos inter nos sumus; nihil est nostrā familiaritate coniunctius: er ist mein liebster Fr., mihi nemo est nec amicior nec iucundior nec carior eo: wahre [948] Freunde erkennt man erst in der Not, in angustiis amici apparent. – jmd. zum Freund haben, alqm amicum habere: zu jmds. Freunden gehören, in amicis alcis esse; ex familiaribus alcis esse: es gehört jmd. zu meinen Freunden, alqo utor familiariter. – sich jmd. zum Fr. machen, alqm sibi facere od. reddere amicum; alcis amicitiam sibi parĕre, comparare, conciliare: ein Fr. des Adels, s. Adelsfreund: die Freunde der Verfassung, boni: jmds. (politische) Freunde, d. i. Anhänger, qui faciunt cum alqo; qui stant ab od. cum alqo. – Fr. und Feind, hostis et civis; hostis civisque: Fr. od. Feind, aut amicus aut inimicus; pacatus aut hostis (friedlich Gesinnter oder Feind). – Freunde u. Feinde, aequi atque iniqui (die gegen uns Gut- und Übelgesinnten); cives hostesque. hostes et cives (Bürger, Mitbürgern. Feinde); socii atquehostes (Bundesgenossen u. Feinde). – Freundes Land, pacata,n. pl. (Ggstz. hostilia): in Freundes Land, in pacato (Ggstz. in hostico). – Freundes Haus, pacata domus (Ggstz. hostilis domus). – ein Fr. von etw. sein, alcis rei esse studiosum, amantem, amatorem; alqā re gaudere, delectari (seine Freude, seine Luft an etw. haben): kein Fr. von etw. sein, non esse amicum alcis rei od. alci rei (z.B. populi potentiae); inimicum esse alci rei (z.B. sumptuosis cenis); abhorrere, alienum esse ab alqa re; displicet mihi alqd: ein Fr. der Wissenschaften sein, studiosum esse litterarum od. doctrinarum; litteris studere, deditum esse: ein Fr. der Sparsamkeit sein, delectari parsimoniā.

    deutsch-lateinisches > Freund

См. также в других словарях:

  • RYSVICUM i. e. RYSWYK — RYSVICUM, i. e. RYSWYK pagus celebris, et peramoenus Hollandiae, suburbanus Hagae Comitum, Potentissimi, Augustissimi, Felicissini, Serenissimi VILHELMI III. Magnae Britanniae Regis, Castro sumptuosissimo, magnificentissimo nobilitatus; in cuius… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Petrus van der Borcht — Exemple d un Emblème tiré du livre de Petrus Vander Borcht, Applausus chronographicus, Bruxelles, 1717, p. 7. On y lit les vers Quo Constantinus signo devicerat hostes // Hoc Carolus Constans auspice Caesar ovat qui rappellent : haec statuit …   Wikipédia en Français

  • PRIAMUS — I. PRIAMUS Laomedontisfil. qui, Iliô ab Hercule everso, una cum Hesione sorore in graeciam abductus est captivus. Postea tamen, aurô redemptus. Ilion instauravit simul et exornavit, regnique limites usque adeo protulit, ut non solum Troiae, sed… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»